Daar hadden we het in de groep over gehad. De meningen waren sterk verdeeld. En daarmee wil ik zeggen dat wij als Borderliners vonden dat je er niet van kan genezen. Maar de twee therapeuten hadden daar een andere mening over.
Ik vond het opvallend dat daar zo'n gat tussen zit. Wij als Borderliners vonden dat het niet te genezen is maar dat je er mee om leert gaan. Misschien dat ze dat ook bedoelen met "De stoornis dooft als het ware uit op latere leeftijd"
Nu zijn we met negen man (Dat is een beetje een vreemde uitdrukking omdat we een groep hebben met alleen maar vrouwen) Maar dat terzijde. De leeftijden lopen uiteen van 22 jaar tot 50 jaar. Als de stoornis dus vaak uitdooft op latere leeftijd dan zouden alle groepen bestaan uit jonge mensen. En dat is niet zo.
De psychiater die er die keer bij zat vertelde dat je voor de diagnose Borderline vijf punten van de negen moet hebben. Als je maar 5 punten ‘hebt' en van één punt heb je eigenlijk geen last meer dan heb je dus officieel geen Borderline meer.
Ja, zo ken ik er nog meer. Ik denk dat de meeste Borderliners zich ook Borderline voelen. We zullen het misschien ontkennen maar als de diagnose eenmaal geaccepteerd is dan vallen er veel dingen op hun plek. Als een hulpverlener je, na jaren van therapie, dan verteld dat je geen Borderliner meer bent omdat je inmiddels hebt geleerd met bepaalde zaken om te gaan dan betekend dat niet dat de Borderliner ineens genezen is. Leuk voor de statistieken maar voor de Borderliner veranderd er weinig.
Ik blijf dus bij mijn standpunt dat Borderline niet te genezen is. Je hebt het en je moet er mee leren leven. Ook al kun je dan misschien op enkele punten vooruitgang boeken, het blijft een dagelijks gevecht.
Wat denken jullie?
